We horen hier muziek van Bachs laatste leerling, gespeeld door de laatste leerling van Gustav Leonhardt . Dat van die laatste leerling van Bach moeten we misschien met een korrel zout nemen. Bach had namelijk nog maar drie maanden te gaan toen zijn laatste pupil, Johann Gottfried Müthel , zich aandiende. Alleen al daarom is het geen wonder dat Müthels rococo orgelmuziek niet erg lijkt op die van de oude Bach. Müthels krullen en tierlantijnen passen eerder bij de toenmalige mode van de ‘gevoelige’ (‘empfindsame’) stijl. Veel van die ‘empfindsame’ componisten boeien ons niet meer zo, alsof ze tot een vergeten generatie behoren. Wat Müthel echter zo fascinerend maakt, is dat hij deze grilligheden tot het uiterste doorvoerde. Hierdoor wekt zijn muziek soms de indruk alsof hij een onaangepaste figuur was. Heel veel weten we daar overigens niet van, al merkte een tijdgenoot (Schubart) op dat Müthels originaliteit zijn populariteit in de weg zat. Hoe dan ook, juist dat excentrieke maakt Müthel tot een boeiende figuur die beslist meer bekendheid verdient. Qua virtuositeit is het heel knap wat Léon Berben (die laatste leerling van Leonhardt) hier voor elkaar krijgt. De versieringen en ritmiek van deze muziek is namelijk behoorlijk lastig om te spelen. (HJ)