De bandnaam van dit Canadese collectief is een verwijzing naar de afkickklinieken en praatgroepen waar de zeven leden elkaar leerden kennen. Op Pain Olympics wordt derhalve vaak naar drugs verwezen. De muziek van dit collectief is vooral een middel waarmee de bandleden proberen om hun traumatische ervaringen uit het verleden een plaats te geven. Het geluid is een combinatie van hoopvol en energiek enerzijds, versus broeierig en nerveus anderzijds. Het collectief vertrekt vanuit post-punk, maar in het openingsnummer is al te horen dat deze band niet in een hokje te stoppen valt. In nog geen half uur verstrengelt de groep talloze stijlen, instrumenten, tempowisselingen en onderwerpen met elkaar tot een kolkend geheel. Het panische denkbeeld dat sommige bandleden vroeger teisterde, komt terug in die wirwar aan stijlelementen. In het nummer The Next Fix wordt het manische aspect van drugs scoren belicht en aan het einde van het album lijkt de band tot bezinning te komen in een ijzingwekkende soundscape. Een trip van jewelste dus, zonder drugs welteverstaan.