Play , het succesvolste album van Moby uit 1999, verscheen na de onvervalste punkplaat Animal Rights (1996). Tegen die achtergrond is het niet eens zo heel verrassend dat Richard Melville Hall na de scheurende rockgitaren van het tweeluik met The Void Pacific Choir (2017) nu weer teruggrijpt op de ingrediënten van Play. Zo duikt in The Tired & The Hurt schaamteloos het pianoloopje van Porcelain op. Everything Was Beautiful, And Nothing Hurt – de titel komt uit de roman Slaughterhouse-Five van Kurt Vonnegut – biedt overwegend rustige muziek voor het hoofd, met praatvocalen à la Massive Attack en Faithless medio jaren 90. De eerste drie nummers pakt dat voortreffelijk uit. Met z’n dreigende elektrobeat lonkt single Like A Motherless Child zelfs aangenaam naar Depeche Mode. Maar daarna is de koek wel zo’n beetje op en glijdt dit vijftiende studioalbum van de Amerikaanse danceproducer langzaam maar zeker af richting muzikaal behang, dat nog het meest doet denken aan de softporno-house van Enigma . Toch een beetje pijnlijk. (RME)