Het ligt niet in de aard van de Canadese saxofonist en componist Ben Wendel om zomaar een nieuw album uit te brengen. Zo was Seasons (2018) een duet-album, geïnspireerd op De Seizoenen van Tsjaikovski. Ook opvolger High Heart kent een lopend concept, waarin Wendel vraagtekens zet bij de toenemende digitalisering van de wereld. Hiertoe stelde hij een begenadigde band samen met maar liefst twee pianisten – op akoestische piano en elektrische Fender Rhodes. Maar het opvallendst is zijn keuze voor vocalist Michael Mayo. Deze zingt woordloos mee, als een instrument; hij scat en volgt de melodielijnen van met name Wendel. Zo gaat hij op in de muziek, maar drukt hij toch zijn stempel op het geheel. Het geeft een klassieke tint aan de soepele en veelal virtuoze post-bop van de band. Zo soepel en gesmeerd dat de muziek – met al haar jubelzang en complexe, maar nooit echt spannende intenties – bijna naar mainstream neigt. (MR)