Breed golvende melodieën, peilloze melancholie, eindeloze verten als van de Russische steppen. Velen zullen Rachmaninovs Tweede Pianoconcert associëren met de diepste diepten van de Russische ziel, wat dat dan ook mag zijn. In sommige uitvoeringen wordt die melancholie breed uitgemeten, zoals in die van Haitink met de pianist Ashkenazy. Toch is het maar de vraag of Rachmaninov het daarmee eens zou zijn geweest. Rachmaninovs eigen historische uitvoering (met Stokowski ) is tamelijk vlot, zodat vorm en contouren mooi uitkomen. Pianist Daniil Trifonov en dirigent Yannick Nézet-Séguin lijken wat dat betreft het beste van twee werelden te willen bieden. Hun uitvoering is gepassioneerd en vol van klank, zonder tergend sentimenteel te worden. Trifonov benadrukt juist dat het Tweede Pianoconcert één van Rachmaninovs minst romantische werken is. Trifonov typeert het eerder als classicistisch. ‘Na jaren van worsteling herontdekte Rachmaninov hier de ongekunstelde schoonheid van de juiste timing’, aldus de pianist. (HJ)