Het is in 2016 bijna 50 jaar geleden dat de Engelse groep Van der Graaf Generator werd opgericht. Hun hoogtijdagen beleefden zij in de eerste helft van de jaren 70. Ondanks dat ze invloedrijk waren in het genre bereikten ze nooit de populariteit van progrock-genoten als Pink Floyd of King Crimson . Na een pauze van bijna 30 jaar kwam Van der Graaf in 2005 met een nieuw album , gevolgd door een golf van creativiteit. Do Not Disturb is hun 13e studio-album, en die laat weer de uiterst herkenbare Van der Graaf-klank horen. Vertrouwde elementen zijn de excentrieke stem van Peter Hammill en het Hammondorgel van Hugh Banton . Do Not Disturb begint verdacht traditioneel, maar de bruuske grilligheid neemt het al snel over. De structuur van de ‘liedjes’, de klanken, ritmes en melodieën: bijna alles is tegendraads en valt niet licht op de maag. Ook tekstueel zijn de nummers niet luchtig: alles draait om het voortgaan van de tijd, terugkijken, afscheid nemen. Alleen hier merk je dat we drie heren van achter in de 60 horen. Verder klinken zij hier namelijk jeugdig fel, virtuoos en energiek. Na ruim 50 minuten fenomenale rock-hectiek vormt het slotlied een toepasselijk rustpunt. We weten natuurlijk nooit wat de toekomst brengt, maar dit nummer klinkt verdacht veel als een afscheidsnummer. (TC)