De tomeloze energie druipt af van Will Butlers soloplaat Generations. Het Arcade Fire bandlid grijpt hier vooral terug op de sound van Funeral (2004) en Everything Now (2017). Enerzijds dartelende synthesizers, anderzijds groots opgezette bigband indierock. Daarbinnen profileert Butler zich als sociaal geëngageerd persoon, hij rondde namelijk voorafgaand aan de release van dit album zijn studie Public Policy af. In het grillige openingsnummer Outta Here wordt met dreinende synths spanning opgewekt. Later komt die grilligheid vooral terug in Butlers zangcapaciteiten. Naarmate je steeds dichter bij het einde van het album komt, valt sterk op hoe dicht Butler eigenlijk bij het geluid van Arcade Fire blijft. Soms overschreeuwt hij zichzelf in zowel muziek als tekst, zoals het theatrale Not Gonna Die. Met het slotnummer Fina gaat hij zelfs bijna Randy Newman achterna, al lopen de onbezorgde deuntjes deze keer spaak met zijn maatschappijkritische teksten. Op die momenten voelt Butlers album net iets te stroef aan. (JvQ)