Als in 2020 de zomerfestivals waren doorgegaan, dan zouden Melenas ongetwijfeld de ultieme klapper zijn geweest op ieder Europees boetiekfestival. Deze vrouwengroep uit de Zuid-Pyrenese stad Pamplona weten op hun tweede album Dias Raros (een verwijzing naar Strange Days van The Doors ?) zonnige indie te verbinden aan uiteenlopende stijlen als postpunk, dreampop en garagerock. Dit komt samen in een verzameling energieke en transparante songs, waarin het melodische orgeltje steevast uit jaren 60 lijkt te komen en de gitaren uit de jaren 80 van The Smiths en R.E.M. . Opgewekt is vooral de ijle zang en samenzang, door veel galm met de muziek verweven waardoor nauwelijks hoorbaar is dat zij zingen in aantrekkelijk Spaans. Bijzonder hoe Melenas uit al die hoorbare invloeden (de jaren 90 groep Lush mag ook niet onvermeld blijven) een eigen geluid creëerden dat zowel donkerte als licht bevat. Een originele indie-band die ditmaal eens niet uit Portland, Londen of andere hippe grote stad komt. (MR)