Shiny and Oh So Bright Vol. 1 (2018) deed bij Muziekweb vermoeden dat de inspiratie van The Smashing Pumpkins nog niet op was. Een juiste intuïtie, want in tegenstelling tot de behapbare speelduur en compacte liedjes van die plaat, smeren Billy Corgan, James Iha en Jimmy Chamberlain op CYR twintig liedjes uit over meer dan uur. De hoop op een revival van de band die ons terugneemt naar de tijden van Siamese Dream (1993) of Mellon Collie And The Infinite Sadness (1995) ebt met dit album nog iets verder weg. Net als op die voorganger, wisselt de band stevig en lichtvoetig gitaarwerk met elkaar af, maar plaatsen zij daar tussenin ook gladgestreken pop met synths. Zelfs The Smashing Pumpkins breken met zo'n omslag in geluid geen potten meer anno 2020. Het sterkst klinkt de band als zij de teugels laten vieren en hun gitaren woest laten schuren, maar dat gebeurd - zeker met zo'n fikse speelduur - te weinig. (JvQ)