Vijf jaar zit er tussen Immunity (2013) en Singularity. Ten opzichte van Immunity gaat Hopkins gestaag verder mijn zijn kenmerkende sound. Vanaf de opener toont de Brit hoe goed hij is in het opzetten van wijde en meeslepende soundscapes die ergens tussen ambient en techno hangen. Enerzijds doet hij dat – zoals ook op voorgaande albums – met heldere en rustige beats, anderzijds met diepe bassen en scherpe klanken. Vaak maakt Hopkins de omslag van zacht naar hard binnen zijn nummers bij wijze van opbouw. Opbouw is namelijk de troef van de Brit, die de meeste van zijn nummers vakkundig naar een climax weet te sturen. Singularity is niet per definitie een plaat om op te dansen, maar juist een album om te ondergaan. Een flinke zit is het wel. Gelukkig weet Hopkins ook het hart van de luisteraar aan te spreken, want vergeleken met vroeger werk zit er meer emotie in zijn muziek. (JvQ)