Op Alicia Keys’ zevende album is te horen hoe graag de zangeres zich wil uitdrukken als artieste, maar uit de verf komen doet dit ongebalanceerde album eigenlijk nauwelijks. De productie is een soort potpourri van r&b, (neo)soul, funk, Caribische muziek en dub geworden. Hoewel Keys na Here (2016) wat meer terug wilde grijpen naar haar oude stijlen, wordt 'minder is meer' op dit album niet toegepast. De productie loopt meer dan eens over, waardoor vooral Keys' zangkwaliteiten naar de achtergrond worden gedrukt. De omschakeling in stijlen tussen nummers is vaak te abrupt, waardoor je als luisteraar niet helemaal lekker in de muziek blijft hangen. Thematisch blijft ze in hetzelfde straatje als op voorganger Here, met plek voor maatschappijkritische onderwerpen. De gastenlijst op ALICIA is tamelijk indrukwekkend, met bijdragen van onder meer Sampha, Jill Scott en Miguel, hoewel die het album ook niet kunnen redden van een verstikkende productie. (JvQ)