De 20-jarige Arlo Parks prijkte begin vorig jaar op de prestigieuze watchlist van de BBC. Sindsdien bracht ze maar liefst zes toffe singles uit die allemaal terugkeren op Collapsed In Sunbeams. Het maakte dit album niet alleen vooraf al voor de helft geslaagd, maar ook het misschien wel meest beloftevolle debuut van dit jaar. En de als Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho geboren zangeres maakt die verwachtingen volledig waar. Ze zingt met een plezierig Londens accent, dat in de verte wel wat aan Lily Allen doet denken. Maar dan netter. Dat geldt ook voor de muziek, die nergens echt schuurt en waaraan eigenlijk niemand zich een buil kan vallen. De elf pure popliedjes (en één gedicht) luisteren zelfs zó lekker weg, dat ze voorbij zijn voor je er erg in hebt. Ergens zonde, want de teksten van Parks gáán ook nog eens ergens over. Neem For Violet, over ouders die weigeren de genderkeuze van hun kind te accepteren. Nog eens opzetten dus maar. (RME)