Op zijn titelloze debuut wist Harry Styles het boyband-imago al prima van zich af te schudden. Zoals het een echte rockstar betaamd, gebruikte Styles tijdens het opnameproces van opvolger Fine Lines de nodige psychedelische middelen. Het uit zich op dit album als goed geschreven popmuziek met een dromerig laagje en licht psychedelische rock invloeden. Het flamboyante randje dat Styles - inmiddels ook een stijlicoon - toevoegt aan zijn muziek geeft een welkome afwisseling binnen het muzieklandschap waarin zich nog altijd een hoop ‘toxic masculinity’ bevindt. Veel van de nummers op Fine Lines gaan over seks of verdriet. Styles durft zich ook kwetsbaar op te stellen door hier en daar weemoedige ondertonen in zijn nummers aan te brengen, zoals in het fraaie She. Het maakt Fine Lines tot een alles behalve zoet, maar juist bitterzoet album. (JvQ)