Zelden zal een cd zó zijn beïnvloed door de directe omgeving waar hij is opgenomen als de zevende van Gemma Ray. Voor dit ambitieuze album – met thema’s als verbanning, (gedwongen) verhuizing, technologie versus natuur en bovenal menselijk mededogen – verkoos de Britse de Candy Bomber Studios in haar huidige woonplaats Berlijn. Sowieso een beladen plek, want gebouwd tijdens het nazi-tijdperk en gevestigd op het voormalige vliegveld Tempelhof. Maar veel belangrijker: ten tijde van de opnames verbleven 8.000 Syrische vluchtelingen op het terrein. Het heeft zijn weerslag op de sfeer van The Exodus Suite, die 52 minuten lang tamelijk beklemmend is. Nou grossierde Ray altijd al in duistere, Twin Peaks -achtige sferen, maar – om in filmtermen te blijven – wel steevast met een flinke dosis Pulp Fiction in de mix. Die luchtigheid is hier vrijwel verdwenen. Wat resteert is een bijzonder stijlvast conceptalbum, dat per draaibeurt aan zeggingskracht wint en thematisch prachtig aansluit op P.J. Harvey s oorlogsplaat The Hope Six Demolition Project . Gemma Ray, die naast zang gitaar, orgel en mellotron bespeelt, verdient hier ook in ons land een groter publiek mee. (RME)