Hoewel de Amerikaanse singer-songwriter Jim White kan buigen op een breed publiek, lijkt hij zichzelf bewust altijd onder de outsiders of misfits te scharen. Waar hij op eerdere albums vooral namens andere maatschappelijke verschoppelingen zong, lijkt Misfit's Jubilee wel een waar ego-document. Deze biedt opnieuw een keur van opvallend toegankelijke songs die geworteld zijn in rock en americana met een tintje vaudeville. Maar de arrangementen zijn bewust krom, terwijl White zichzelf niet altijd even serieus lijkt te nemen als performer, met theatrale stemmen die ook nog eens door een vervormer zijn gehaald. Voor zijn achtste album toog White naar Brussel waar hij samenwerkte met een uitgebreide Belgische band. Bijna stiekem is White een schrijver van pakkende songs en heeft hij die gekdoenerij niet eens altijd nodig om op te vallen. (MR)