‘Zijn naam klinkt als een zomerhit, zijn stem als steenkoolgruis’, zo schreef ooit iemand in een reclameblaadje. Ruwweg tussen 1995 en 2005 was Valery Gergiev enorm populair. Ter voorbereiding van een concert verscheen deze dirigent vaak alleen tijdens de generale repetitie. Ondanks de kortetermijnplanningen vierde deze charismatische figuur triomfen in Sint Petersburg en Rotterdam. Gergievs spoedaanpak leidde echter ook tot twijfels toen in 2005 bekend werd dat hij Colin Davis zou opvolgen als chef-dirigent van het prestigieuze London Symphony Orchestra. Ook Gergievs banden met het Poetin-regime riepen gaandeweg steeds meer vragen op. Onhandige uitspraken in de pers over sociale en politieke kwesties (o.a. Pussy Riot ) deden zijn reputatie geen goed. In 2015 ging Gergievs afscheid van het London Symphony Orchestra vrijwel geruisloos voorbij. Alle aandacht ging toen uit naar Simon Rattle , de nieuwe ‘chef’ die in 2017 aantreedt. Ondanks dat laat deze sacd met orkestmuziek van Skrjabin (live, 2014) mooi horen waarom Gergiev eens zo geliefd was. Juist in de fantasievolle en kleurrijke Russische muziek van begin vorige eeuw is hij als een vis in het water. (HJ)