Met een uitstekend album ( Nomad , 2013) wist Omara ‘Bombino’ Moctar de aandacht op zich te vestigen. Die aandacht hield hij vast tijdens de vele optredens die hij in Europa deed. Met zijn flitsende gitaarspel en opzwepende band speelde de bescheiden muzikant uit Niger menig rockband van het podium. Zelden klonk de muziek uit het hart van de Sahara opzwepender dan in de vaardige handen van deze Toeareg. Bij het vorige album liftte Bombino nog mee op de naam van een bekende producer ( Dan Auerbach ). Ook dit album namen Moctar en zijn mannen op in de Verenigde Staten. In vergelijking met Nomad klinkt dit album iets minder spartaans. Het lijkt wel alsof Moctars vele reizen hem inspireerden tot een wereldser geluid. Zo heeft een aantal nummers een reggaeritme (ze noemen het zelf ‘tuareggae’) en speelt er soms een vrolijk zoemend Hammondorgeltje mee. Gelukkig heeft Bombino’s elektrische gitaar nog wel de hoofdrol op dit album. Met krachtige riffs en kronkelende lijntjes wekt de gitarist de woestijn van Niger overtuigend tot leven. (PdK)