Tegen het eind van zijn leven ging Debussy op classicistische wijze in dialoog met het verleden middels het genre van de sonate. Van de beoogde zes sonates wist hij er slechts drie te voltooien. In de Sonate voor cello en piano zijn de instrumenten zo complementair, dat ze zich al bijna vermengen tot één hybride fantasie-instrument. De Sonate voor fluit, altviool en harp is als een mobile van Alexander Calder, waar de zeebries van Debussy’s geliefde Pourville-sur-Mer doorheen waait. De Sonate voor viool en piano werd zijn zwanenzang. Van deze sonates zijn al goede uitvoeringen voorhanden, mede dankzij het Debussy-jaar 2018. Hier zijn misschien wel de extra’s het meest interessant: een drietal pianoreconstructies van Robert Orledge. Toomai Des Éléphants (naar Kiplings Jungle Book) was een prelude voor het Tweede Boek, die de eindredactie niet heeft gehaald. Uit de schetsen van de onvoltooide opera La Chute de la Maison Usher (naar Edgar Allan Poe) stelde Robert Orledge een eigen operafantasie samen.