In 1985 nam trompettist Miles Davis een popalbum op met een entourage van hem bekende musici, aangevuld met een aantal jonge honden. Het resultaat Rubberband werd afgekeurd door zijn platenmaatschappij en Davis stortte zich vervolgens op het succesvolle Tutu (1986). Een van Davis' erfgenamen en drummer Vince Wilburn Jr. besloot de opnames te bewerken en deed dit samen met gitarist Attala Zane Giles en zanger/gitarist Randy Hall . Alledrie waren zij betrokken bij de originele opnames. Het resultaat van minstens drie jaar knutselen in de studio is opmerkelijk te noemen. Rubberband klinkt als een modern en lichtvoetig r&b-album, met naast de trompet van Davis, hoofdrollen voor elektronische beats en een keur van jonge zangers en zangeressen. Wat mist is de voodoo of de donkere vibe en de 'minder is meer'-ethos die altijd onderdeel van Davis' muziek was. De als nors bekend staande Davis wordt in het cd-boekje ineens neergezet als een beminnelijke en sociale man. In hoeverre deze opgeruimde luister-r&b oorspronkelijk uit zijn koker kwam, blijft een raadsel. (MR)