Een recital met alleen maar muziek voor klarinet solo? Ja, waarom niet. De Portugese klarinettist Rui Travasso vulde er een hele cd mee. Kennelijk inspireerde de pandemie hem tot deze actie, getuige de titel van het album. De meeste muziek is beknopt en prettig om naar te luisteren. Denk alleen al aan de liefdevolle Bach pastiche van Gordon Jacob (het derde deeltje van zijn Five Pieces). Waarmee niet gezegd is dat de langere stukken saai zijn. De lat ligt alleen soms wat hoger. Neem de Sonate van Escher, die tot de werkelijk grote Nederlandse componisten behoort. Escher maakte het zichzelf niet makkelijk. Qua idioom was hij verwant aan Debussy en Ravel . Hij voelde zich echter ook verplicht tegenover de revoluties van Stockhausen en Boulez . Het gaf zijn muziek een bepaalde druk, die - paradoxaal genoeg - ook haar grootste charme is. Escher gaf zelf een moeilijke typering van zijn sonate, die we maar zullen laten voor wat het is. Feitelijk kwam het neer op 'het vrij associëren op basis van eenmaal gekozen materiaal' (Eschers eigen woorden).