Hij leverde met zijn debuut Nothing Is Still (2018) een prachtige conceptplaat af waarop elektronica, jazz en ambient, zowel sierlijk als gefragmenteerd met elkaar verweefden. Op vervolgalbum Rare, Forever vervolgt de Brit Leon Vynehall die experimentele danstrip. Deze keer geen onderliggend verhaal, maar een verkenning van verschillende vormen van dansmuziek, die Vynehall nog sterker dan eerst uit verband trekt en op eigenzinnige wijze arrangeert. Het eindresultaat blijft ergens hangen tussen een zwoel-jazzy soundtrack en een dj-set in een hippe club op een house avond. Waar de muziek op zijn debuut nog baat had bij het bijzondere achtergrondverhaal, blijft die magie deze keer uit. Ondanks zeer zinnenprikkelend te zijn, wordt Rare, Forever opgebroken in afzonderlijke composities die niet altijd even sterk met elkaar in verbinding staan. (JvQ)