Met zijn indrukwekkende soulstem pakt Rag’n’Bone Man luisteraars met gemak in. Zijn hit Human sloeg in als een bom. Maar Rory Graham kan zijn gevoeligheid niet tot de laatste troef uitspelen, zo blijkt ook op zijn tweede album. Hij wisselt namelijk gevoelige en prachtig gezongen ballads af met energieke nummers die het goed zouden doen in een stadion of op een festivalwijde. Graham heeft hier en daar de neiging zichzelf te overschreeuwen, waardoor de emotie die hij in zijn muziek probeert te leggen eerder melodramatisch wordt. Opvallend is het duet met Pink dat de tracklist siert, maar ook hier ligt het sentiment er zo dik bovenop, dat het zijn doel juist voorbijstreeft. (JvQ)