Down the Lonely Path is een stuk dat de trend in mijn recente werk van het verkennen van de bluegrass-esthetiek en de invloed daarvan op concertmuziek voortzet. Hoewel bluegrass zeker afstamming kan claimen uit vele culturen en niet-Amerikaanse esthetiek, geloof ik dat de resulterende mix van stijlen erg Amerikaans is en moet worden verkend en geëxploiteerd in concertmuziek. Down the Lonely Path put uit de eenvoud en schoonheid van een bluegrass-wals, maar kadert deze in een uitgebreider harmonisch kader, met knipoogjes naar jazz (met name Glen Miller), Copland en Vaughan Williams. Het stuk begint met een gelaagd walsritme achter een zwevende altsaxofoonsolo die zich gedurende het hele stuk constant ontwikkelt. Op het hoogtepunt van het stuk staat een niet zo verhulde quote van Waltzing Matilda, die mij destijds het natuurlijke resultaat leek van de voorafgaande melodische ontwikkeling. Het werk eindigt vredig met diezelfde saxofoonsolo, die langzaam afneemt naarmate de energie opraakt