In de Noorse jazzscene algemeen beschouwd als veelbelovend en vakkundig drummer, kwam Øyvind Skarbø er op zijn 29e achter dat hij muziek wilde maken waarbij op geen enkele wijze sprake is van hokjes. De belofte aan zichzelf om genres los te laten, loste hij al met verve in op de debuutplaat van zijn groep Skarbø Skulenkorps (Schoolfanfare Skarbø). Hoewel de bandnaam en ironisch bedoelde voorkant van het hun tweede album Dugnad anders doen vermoeden, is een fanfaregeluid ver te zoeken. Skarbø, die tevens tekent voor de productie en composities, vervolgt vol goede moed zijn taak als muzikale vrijheidsstrijder. Wederom is hij erin geslaagd een moeilijk te categoriseren werk af te leveren, waarin de tracks onderling enorm van elkaar verschillen. In tegenstelling tot veel ander avontuurlijke en vrije muziek, bevatten veel stukken een haast dansbaar ritme en met dank aan de blazers klinken veel stukken behoorlijk funky. Het maakt Dugnad een experimentele én toegankelijke plaat. (JV)