Voor Matthew Dear was de coronapandemie een mooie gelegenheid om eens in zijn eigen oeuvre te duiken, meer specifiek zijn niet uitgebrachte werk uit de periode 2008-2009. Waar hij met albums als Black City (2010) en Beams (2012) meer de elektronische kant opschoof, hoor je hier meer de indietronica van Asa Breed (2007) terug. De nadruk ligt deze keer meer op een akoestische instrumentatie. Gitaarloops, harmonica en fijnzinnige ritmiek geven Dears muziek zijn typerende speelsheid, maar zonder de nadruk op elektronica krijgt zijn geluid iets organisch en compacts. Zo laat Dear op verfrissende wijze een andere kant van zichzelf horen. (JvQ)