Er is een foto uit 1853 van een twintigjarige Brahms, waarbij je onmogelijk kunt vermoeden dat deze engelachtige verschijning de componist is van de gespierde Sonates (1852) op deze cd. Alleen al door zijn uiterlijk wist de bedeesde jongeman Clara en Robert Schumann te betoveren. De dag na de eerste kennismaking en voorspeelsessie (onder andere met de Sonate op.1) was de jongen te schuchter om een lunchafspraak na te komen. Clara moest vervolgens alle goedkope logementen in Düsseldorf aflopen om het ongrijpbare genie te vinden en mee naar huis te nemen. Brahms had een jeugd gekend van armoede, kinderarbeid en ondervoeding. Al heel jong moest hij als pianist bijverdienen in de kroegen en bordelen van Hamburg. Het zal er aan bijgedragen hebben dat de jongen ondanks alles behoorlijk zelfredzaam was. Vandaar dat Brahms kon bijspringen in het huishouden van de Schumanns, nadat Robert in 1854 geestelijk was ingestort. En dan Brahms' artistieke vroegrijpheid, waarvan zijn mentor Robert Schumann zo hoog opgaf. De beide sonates ('versluierde symfonieën', aldus Schumann) zijn er de getuige van. Eén van Brahms’ geheime wapens was het vernietigen van wat minder goed was. De Eerste Sonate (op.1) was eigenlijk Brahms' vierde sonate, de Tweede Sonate (op.2) was feitelijk de derde. De voorafgaande twee sonates zijn kennelijk door de componist verworpen. (HJ)