Op zijn eerste drie albums schudde Tom Odell de gevoelige liefdesliedjes zonder al te veel moeite uit zijn mouw. Veel meer dan een piano had hij daar vaak niet bij nodig. Het is dan ook even wennen als er een drumcomputer intrede doet in het openingsnummer van zijn vierde album Monsters. Tom Odell experimenteert deze keer met elektronische muziek, zoverre zelfs dat het kraakt en piept. Niet dat hij de piano heeft weggegooid, maar zachtmoedigheid voert deze keer niet de boventoon. Althans niet in het geluid, want in de teksten vertelt Odell over zijn persoonlijke demonen en onzekerheden. Daar wringt de schoen een beetje, want de zogenaamd edgy productie en Odells gevoelige kant lijken nooit helemaal goed samen te gaan. Hierdoor ontstaat een bepaalde afstandelijkheid. ‘It’s only noise’, zingt hij. Herrie is het niet, maar eerder ruis. Odell gaat van hot naar her en mist hier zijn kans om op een geslaagde manier een nieuwe weg in te slaan. (JvQ