Elf jaar liet Annika Henderson haar achterban wachten op de opvolger van debuutalbum (en alias) Anika (2010), om deze vervolgens doodleuk Change te dopen. Joh. De eerste verandering is dat Change – in tegenstelling tot genoemd debuut en een EP uit 2013 – níet vol staat met onderkoelde covers van liedjes uit de jaren 60. Dat de in Bristol geboren, maar vanuit Berlijn opererende artiest deze keer haar liedjes zelf schreef, geeft Anika natuurlijk ook de mogelijkheid zich duidelijk uit te spreken over zaken die haar aan het hart gaan. Zoals in Never Coming Back, een bijna meditatief hoogtepunt over de teloorgang van de natuur. Of in Sand Witches, waarin ze haar geboorteland toebijt: ‘I don’t like what you’ve become’ en ‘you're lost to me now’. In Naysayer windt de voormalig politiek verslaggever zich zelfs zó hoorbaar op, dat ze klinkt als PJ Harvey . Maar misschien wel de grootste verandering is dat Anika op Change beduidend lichter, meer poppie en sexy klinkt. Nog altijd cool, maar dan meer à la Grace Jones dan als Nico .