Toenemende volwassenheid is niet altijd een aanbeveling voor een metalband. Het Britse Iron Maiden staat het best wel goed, hoe zij van een cartooneske en baldadige metalband doorschoven naar, om in striptermen te blijven, een graphic novel metalband. Zelfs hun zombie-mascotte Eddy kreeg een fraaie update als samoerai op het 17de album Senjutsu. Met elementen uit progrock en een voorliefde voor dreigende midtempi, trekt Iron Maiden dikke muren op, afgewisseld met filmische passages en invloeden uit onder andere Keltische en Arabische muziek. Die gelaagde horrormuziek vormt het decor voor de epische teksten van zanger Bruce Dickinson, die zijn hoge en theatrale gil van weleer kwijt is, maar daardoor juist donkerder en overtuigender is gaan vertellen. De ondergangen van antieke culturen, waarbij het nodige bloed vloeit, zijn Dickinsons favoriete onderwerpen op Senjutsu. Iron Maiden had makkelijk met hun beproefde repertoire tot in lengte der dagen stadions kunnen uitverkopen. In plaats daarvan maakten zij opnieuw een ijzersterk dubbelalbum. (MR)