Zeemansliederen zijn waarschijnlijk zo oud als de zeevaart zelf, want vroeger hadden de zeelieden alleen hun eigen gezang als cultureel vermaak. De typische shanty is meestal in mineur en wordt vaak gekenmerkt door de call-and-response tussen een solistische "shantyman" die de actiedragende verzen zingt en het koor van alle matrozen in het refrein. Tijdens het werk werden ook shanties gezongen en de shantyman bepaalde de werkcyclus door zijn tempo. Het beschreven patroon is ook van toepassing op de shanty "Soon May the Wellerman Come", ontstaan omstreeks 1865. De tekst beschrijft de langdurige strijd van een scheepsbemanning met een walvis. Ondertussen verlangt men in het refrein van het lied naar de komst van de “wellerman”. In de zeeën rond Nieuw-Zeeland was 'wellerman' de algemene naam voor de bevoorradingsschepen van de gebroeders Weller, die walvisjagers voorzagen van proviand en lekkernijen. Begin 2021 werd dit nummer wereldberoemd door versies van The Longest Johns en Nathan Evans. De oude shanty verspreidde zich “viraal” voornamelijk op internet en vooral onder jongeren, die zich waarschijnlijk een parallel met het heden voelden in het verhaal van het lied: Zijn wij - door de daadwerkelijke pandemie - niet in een vergelijkbare situatie als die matrozen?