Bachs Kunst der Fuge is een complex werk dat veel vragen oproept. Je kunt al die vragen ook laten voor wat ze zijn en accepteren dat dit onvoltooide opus als een weerbarstig torso in het muzikale landschap staat. Dan heb je tenminste ruimte voor een eigen duiding. De uitvoering op piano van Geoffrey Madge heeft veel weg van zo’n persoonlijke reflectie. Met zijn geconcentreerde aanpak weet Madge heel wat tipjes van de vele sluiers op te lichten. Die ene misslag in Contrapunctus VI moeten we hem maar niet aanrekenen, na ruim een halve eeuw omgang met deze muziek weet hij inmiddels wel wat ertoe doet. De canons liet hij achterwege. Soms speelt hij zo behoedzaam, dat het ieder moment zou kunnen afbreken. Bij Bach brak het daadwerkelijk af, namelijk in de onvoltooide Fuga 'a Tre Soggetti'. Volgens Bachs erven kwam dat door zijn overlijden. Over die aanname wordt tot op de dag van vandaag gespeculeerd, maar zeker weten doen we het niet. 'Een fuga is eigenlijk een gesprek tussen de stemmen, ieder met hun eigen persoonlijkheid', aldus Madge: 'En zo heeft ook de fuga als geheel zijn eigen karakter. Sommigen zijn serieus, sommigen tragisch, sommigen spiritueel en sommigen speels, humoristisch en zelfs dansant.' (HJ)