Met Everyday Life leek het er even op dat Coldplay genoeg had van de pure popmuziek die zij zich op voorgaande albums als Mylo Xyoto (2011) en A Head Full of Dreams (2015) eigen hadden gemaakt. Niets is minder waar. Everyday Life was waarschijnlijk te exotisch voor de gemiddelde muziekluisteraar en dus werd de platina status van het album niet behaald. Waarschijnlijk koos de band er daarom voor om het weer op veilig te spelen. De Zweedse producer Max Martin werd daarom in de arm genomen om de band weer aan stadionknallers te helpen. Er is op dit album absoluut niets meer terug te horen van het geluid uit de begindagen van de band. De gastbijdrages van Selena Gomez en de Zuid-Koreaanse boyband BTS duiden op het aanspreken van een jongere generatie fans. De zoete electropop van Music of the Spheres zal ongetwijfeld een hoop mensen bekoren, maar toch wordt de Coldplay van vroeger een beetje gemist. Enkel het nummer People of the Pride, dat met zijn woeste gitaren eigenlijk totaal niet in het geheel past, valt écht op. (JvQ)