‘House of dreams, you were once my girl for New York City blues’, zingt Andrew Savage in Walking At A Downtown Pace. In het heerlijke openingsnummer van dit zevende Parquet Courts-album klinken precíes de juiste muzikale tradities van hun thuisstad door. De drammerige ritmes van Velvet Underground, de droog krassende gitaarvlechtwerken van Television en de atonale akkoorden van Sonic Youth. Black Widow Spider en Just Shadows klinken al even vertrouwd (en bijna net zo lekker). Maar in liedjes als Marathon Of Anger, Plant Life en de funky titeltrack kiest Parquet Courts toch voor een alternatieve route, met veel nadruk op dansritmes en elektronica. Om in Big Apple-termen te blijven: meer Talking Heads – ten tijde van Fear Of Music – en misschien nóg wel meer de succesvolle afsplitsing Tom Tom Club. Ook niks mis mee, maar jammer dat de band blijkbaar geen duidelijke richting kon kiezen. Zodoende blijft Sympathy For Life op twee gedachten hinken, terwijl die dansbare kant eigenlijk naar méér smaakt. (RME)