Als zeventiger beleeft Rod Stewart een opmerkelijke heropleving. Het leek er even op of deze Britse zanger gedurende zijn late carrière zou blijven hangen in het herkauwen van American Songbookrepertoire. Maar na het schrijven van zijn boek Rod: The Autobiography (2012) kreeg hij ook weer zin om eigen nummers te schrijven. Zodoende is Rod the Mod terug met albums vol muziek en vooral tekst van eigen hand. The Tears Of Hercules opent al meteen goed geluimd met het poppy One More Time en de coverkeuze van Grand Funks Some Kind Of Wonderful houdt de stemmig erin. Toch blijft het jammer dat deze rockmiljonair niet een goede band inhuurt, maar in plaats daarvan de pompende ritmes uit een computer laat komen. Dat mankement geldt minder voor de ballads, zoals het titelnummer of het met (wederom geprogrammeerde) doedelzakken omlijste These Are My People, over zijn Schotse wortels. Als zanger en songwriter is Stewart nog steeds in goede vorm. Wie raadt hem eens een goede drummer aan? (MR)