De slotfase van Brahms’ componeren tekent zich duidelijk af. In 1892 (59 jaar oud) en opnieuw in 1894 verklaarde Brahms dat hij het componeren zat was. Veel van zijn vrienden waren al overleden, waaronder zijn vriendin Elisabeth von Herzogenberg, de dirigent Von Bülow en de Bach-kenner Spitta. Zoals bekend deed het prachtige spel van de klarinettist Richard Mühlfeld hem van gedachten veranderen. Een aantal composities voor klarinet waren het gevolg. De slotfase was eveneens een tijd van ordenen en opruimen. Oudere canons en volksliederen werden gedurende de jaren 1890 gepubliceerd. Jeugdwerken en schetsen verdwenen in het vuur. De late pianostukken op.116-119 waren mogelijk nieuw gecomponeerd, al is dat dankzij Brahms' opruimwoede niet meer na te gaan. Veel is er gezegd over wat er in deze late pianomuziek onder de motorkap schuil gaat aan abstracte kunstgrepen. Belangrijker is uiteraard de sfeer van weemoed, berusting en afscheid. Afscheid nemen is terugkijken. Wellicht dat daarom het Intermezzo op.117 nr.1 het motto van een wiegelied mee kreeg: 'Schlaf sanft, mein Kind, schlaf sanft und schön! Mich dauert's sehr, dich weinen sehn.' En zo zijn er wel meer wiegeliederen te vinden in die laatste fase van Brahms’ componeren. Zoals uiteraard het Intermezzo op.118 nr.2. (HJ)