Op haar vijfde album Reward (2019) vond de Britse artiest Cate Le Bon een dankbaar eigen geluid. De springerige gitaar-indie van voorgaande albums maakte hierop ruimte voor geraffineerde raamwerken van elektronica, gitaren en baritonsaxofoon als decor voor Le Bon's theatrale zang. Een prachtig en terecht succesvol album, wat Pompeii misschien al bij voorbaat tot een moeilijke opvolger maakt. Door de lockdown gekluisterd aan haar thuishaven Cardiff, liet zij zich ditmaal inspireren door Japanse electro en de artrock van David Bowie . Dat leidde tot een album met opnieuw een even transparant als plechtig en arty geluid. Tegelijk lijkt zij ditmaal niet vooruit te branden in songs die bijna allemaal hetzelfde slepende vierkwartsritme hebben en weinig avontuurlijk voortdrentelen. Ook haar zang klinkt ditmaal eenvormig en soms bijna op het zeurderige af. Pas tegen het eind, in de single Remembering Me keert de grandeur van Reward enigszins terug en veer je ook als luisteraar op, na al een tijdje ingesukkeld te zijn. Noodgedwongen bespeelde zij bijna alle instrumenten zelf en stuurden haar bandleden hun partijen op. Wellicht dat het haar ontbrak aan reflectie op deze teleurstellende opvolger van Reward. (MR)