Met de albums van White Lies is iets geks aan de hand. Waar – zeker in Engeland – de muziekpers doorgaans aanslaat op een fris debuut, om daarna gaandeweg de interesse te verliezen, gaat het bij dit nogal door de dood gefascineerde wavetrio uit Londen precies andersom. De succesvolle debuutplaat To Lose My Life (2009) scoorde volgens de website Metacritic bij de pers gemiddeld maar nét voldoende (5,8). Opvolger Ritual deed het maar íets beter (6,0). Via Big TV (6,4) en Friends (6,7) begon White Lies met Five (7,9) in 2019 pas echt in de smaak te vallen bij de critici. Intussen verkocht de tournee ter ere van de tiende verjaardag van het debuut gewoon uit. Zo is White Lies inmiddels een stel routiniers met best wel iets – eh – te verliezen. Maar ze hoeven zich geen zorgen te maken, want As I Try Not To Fall Apart doet precies wat het moet doen. Consolideren wat goed is (de duistere teksten, de grootse refreinen van I Don’t Want To Go To Mars en Blue Drift), en hier en daar wat geslaagde nieuwe accenten aanbrengen. Neem het funkgitaartje in Am I Really Going To Die, of het naar progrock knipogende Roll December. Everybody happy? (RME)