Achttien jaar na Everybody Loves A Happy Ending (2004) brengt het Britse Tears for Fears het langverwachte zevende studioalbum uit. Ze refereren hierbij naar hun oude geluid, met een nadruk op meeslepende synthesizers, terwijl ze tegelijkertijd een eigentijdse frisse wind door hun geluid laten waaien. De productie is glad en steekt goed in elkaar, maar dat betekent ook dat er geen echte knallers van weleer te bespeuren zijn. Geen nummers van het kaliber Head Over Heels, Mad World of Shout. Daarvoor heeft het duo deze keer de dramatiek te veel laten varen. Ook staan er een paar ballads op die de vaart uit het geheel halen. Toch kunnen fans van weleer hun hart ophalen bij het kenmerkende Tears for Fears-geluid dat op dit album prominent aanwezig is. (JvQ)