Er schuilt een wrang voordeel in het zijn van geëngageerd artiest: je vaart wel bij een toenemende keur aan wereldproblemen. Geen wonder dat het 20ste album van de Britse neo-proggroep Marillion geïnspireerder klinkt dan ooit. De hoofdrol is daarbij natuurlijk voor zanger Steve Hogarth, die zijn gedragen zang inzet om te ageren tegen de klimaatstrubbelingen, maar ook zijn vertwijfeling te bezingen over het feit dat hij zijn broze ouders niet mocht omhelzen tijdens de corona-epidemie. Zijn stem is met de jaren rijper en, ontdaan van musical-emoties, oprechter (zo niet kwader) gaan klinken. Maar ook de band volgt hem soepel met donkere en melodieuze progrock. Niets nieuws, maar Marillion is een instituut dat nog zelden teleurstelt. (MR)