Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog waren allerlei Duitse cultuurtempels verwoest. Richard Strauss betreurde het verlies in zijn Metamorphosen voor 23 solistische strijkers. We kunnen oprecht meeleven met de ontroerende muziek, zolang we tenminste bereid zijn om Strauss’ opportunisme tijdens het naziregime door de vingers te zien. Minder bekend is de schitterende Symphonische Serenade waarmee Korngold terugkeek op de laatromantische wereld van zijn jeugd. Midden jaren dertig was deze briljante figuur uitgeweken naar Hollywood, waar hij de avonturenfilms van Erroll Flynn van muziek voorzag. In 1949 keerde hij terug naar Wenen, om met eigen ogen te zien hoe het Weense operahuis tot puin was gebombardeerd. Ondanks het trauma heeft de Symphonische Serenade een vitaliteit die niet onderdoet voor de vergelijkbare werken van Brahms en Dvorák. (HJ)