Het Brusselse Glass Museum is een typisch voorbeeld van het adagium ‘less is more’. Met hun minimale bezetting – toetsen en drums – bereiken Antoine Flipo en Martin Grégoire ook op dit tweede album regelmatig een maximaal effect. Net als op de sterke voorganger Reykjavik (2020) bevindt het geluid zich op het snijvlak van jazz en elektronica. Opener Caillebotis doet nog denken aan de vertrouwde referenties als GoGo Penguin en Mammal Hands . Maar gaandeweg Reflet schuift Glass Museum op richting de meer experimentele landgenoten van STUFF (Shiitake) en de notenrijke dance van Orbital (Ellipse) om in de waanzinnige titeltrack helemaal los te gaan in vuige house. De vraag ‘is dit nog jazz?’ wordt natuurlijk vaker gesteld, maar doet hier niet ter zake. Zeker niet als het duo je vervolgens een weldadige chill-out aanbiedt in de vorm van het filmische Swimming Trees. Goed dan: ja, het ís jazz, wat Flipo en Grégoire laten horen; ze rekken de grenzen van het genre alleen weer wat verder op. (RME)