Op So Sad So Sexy (2018) mengde Lykke Li haar typerende koele indiepop met andere stijlen zoals hiphop en r&b, wat een interessant maar ook gemengd resultaat opleverde. Op EYEYE is het zoals we mogen verwachten weer droefheid wat de klok slaat en verdrinkt de Zweedse zangeres opnieuw haar liefdesverdriet in minimale en spookachtige nummers. Ze werkte ditmaal weer samen met Björn Yttling ( Peter Bjorn & John ), die ook haar eerste drie albums produceerde. Qua geluid ligt dit het dichts bij I Never Learn (2014). EYEYE is kil en behoorlijk kaal gestript qua productie. Dat geeft ruimte aan Li’s pakkende teksten, al weet de muziek ook te vervoeren. Met subtiele synths, doffe drums en bijzondere achtergrondgeluiden weet EYEYE te bezweren en kan je tegelijk heerlijk zwelgen in het hartzeer dat Lykke Li hier als geen andere weet om te buigen naar iets bitterzoets. (JvQ)