De leden van de Britse band Black Midi laten met hun derde album Hell Fire horen precies te doen waar ze zelf zin in hebben. Voor de luisteraars van de band komt dat erop neer dat ze alle kanten opgeslingerd worden: van theatrale opera-achtige fratsen tot met ijzige precisie gespeelde math rock. De overvloed aan zowel tekst als muziek zou afschrikwekkend kunnen werken, maar is beslist de moeite waard om goed (en liefst meer dan eens) te beluisteren. Al is het maar omdat het fysiek onmogelijk lijkt alles in één keer te volgen. De vocalen van de pas 23-jarige zanger Geordie Greep doen soms aan David Bowie denken, dan weer aan Freddie Mercury . En zo gaat het ook met de muziek; hier klinken ze als King Crimson, daar als Jobim. Met het kaleidoscopische mengen van stijlen, klanken, technieken, humor en bittere ernst; in de geest van de vroege progressieve rockbands, zoeken ze graag die uitersten op. Black Midi is zo’n ingespeelde band dat ze ook daadwerkelijk in staat lijken alles te kunnen spelen wat ze zich in hun hoofd halen. Hell Fire is desalniettemin een coherent album dat met nog vele luisterbeurten ontdekkingen levert. (JV)