Voor het oog van de wereld vocht acteur en muzikant Johnny Depp de rechtszaak uit die door zijn ex-vrouw Amber Heard tegen hem was aangespannen wegens een beschuldiging van huiselijk geweld. De ware toedracht zal waarschijnlijk nooit boven water komen, maar Depp is tijdens de weken waarin hij dagelijks in de live te volgen zittingen plaatsnam populairder geworden dan ooit. Dat deze populariteit van invloed is geweest op zijn uiteindelijke vrijspraak lijkt bovendien evident. Al vóór dit mediaspektakel had Depp een album opgenomen met de Britse gitaargrootheid Jeff Beck, maar het feit dat hij direct na dit juridische gevecht het podium kon beklimmen om de nummers te laten horen lijkt een uitermate secuur gepland publiciteitsoffensief. Beck en Depp schijnen zich tijdens het samen musiceren te vermaken als twee jongens van 18 - vandaar de titel. Toch is die lol er niet altijd aan af te horen. Beck is een stabiele factor, die met zijn solo’s niemand tegen de haren in strijkt, noch bijzonder behaagt. Depps lage stem klinkt wat ongeïnteresseerd, wat covers als Isolation ( John Lennon ) en Venus In Furs ( The Velvet Underground ) niet ten goede komt. Zijn zelfgeschreven muziek klinkt niet veel beter: Sad Motherfuckin’ Parade klinkt vooral als een puberaal wraaknummer. (JV)