Het tweede album van de Italiaanse Cristina Barbieri werd tijdens de eerste twee maanden van de lockdown in Milaan opgenomen in haar eigen studio. Net als haar debuut, is de muziek voor het grootste deel opgebouwd met modulaire synthesizers, al koos de Italiaanse deze keer ook voor flarden van gitaar, snaarinstrumenten en vocalen. In haar werk onderzoekt zij de effecten van herhaling op psycho-akoestiek (hoe mensen geluid waarnemen). Het openingsnummer is daarvan alvast een mooie staalkaart, waarin glazige synths over elkaar heen tuimelen tot een subtiel hoogtepunt. Op andere momenten speelt Barbieri juist in op een mediatieve of spirituele gemoedstoestand, met langzaam voortkruipende composities die zich op minimale wijze ontvouwen aan de hand van een zangstem bijvoorbeeld. Barbieri schuwt het experimentele niet, waardoor Spirit Exit niet overal even makkelijk beluisterd. De kunst is om jezelf hieraan over te geven. (JvQ)