Op zijn derde album Stellar Drifting staat de Britse George FitzGerald met zijn ene been op de dansvloer en met de andere ergens op de afterparty van zijn eigen clubavond. Hij wisselt prachtige melodieën af met stevige beats en voorziet zijn nummers van mooie details, terwijl hij deze ook weet op te laaien naar fraaie climaxen. In tegenstelling tot zijn voorgaande album All That Must Be (2018) is het deze keer veel minder op house geënt. Er bestaat op dit album een interessante dynamiek tussen het enerzijds energieke deel van het album en de anderzijds naar binnen gerichte muziek. Met veel getwinkel, elektronische belletjes en de hulp van gastartiesten Panda Bear, SOAK en London Grammar werkt FitzGerald aan een totaal eigen sfeer, die tevens tegen popmuziek aan schuurt. Door te spelen met verschillende ritmes en melodieën, blijft het album dynamisch en interessant. (JvQ)