In 2022 is het 150 jaar geleden dat Aleksandr Skrjabin werd geboren. Nu zou hij de indruk maken van een bedenkelijke zelfverkozen messias, die met zijn extatische muziek de hele kosmos wil transformeren. Dergelijke geëxalteerde ideeën waren echter vrij normaal in de tijd van het symbolisme. Hij was niet zo gek als het leek, zijn noten had Skrjabin zeker onder controle. In Le Poème de l'Extase deint de luisteraar zo'n twintig minuten op de orkestrale golven, om uiteindelijk overspoeld te worden door een symfonische tsunami. Prométhée (voor piano, koor en orkest) was nog maar een vingeroefening voor het megalomane Mysterium. Prométhée is dus dat stuk waarvoor Skrjabin een soort kleurorgel in gedachten had, die de in het wit geklede musici en toehoorders met een mystieke kleurpracht moest overspoelen. Over dat onvoltooide Mysterium moeten we het nog maar even hebben. Het had een soort eredienst van zeven dagen en nachten moeten worden in een speciaal te bouwen tempel in de Himalaya. Dit om de gehele mensheid de transformeren tot... Ja, tot wat eigenlijk? In ieder geval tot iets wat een gewoon concert overstijgt. Want naast koor, solisten en orkest voorzag het plan ook in dans, licht, kleur, geur en hemels klokgelui vanuit de wolken. (HJ)