Voor hun vierde album Spark beloofde het Amerikaanse duo Whitney een koerswijziging in geluid. In het dromerige openingsnummer Nothing Remains is daar nog niet zoveel van te horen, want de folk die op voorgaande albums zo prominent aanwezig was, voert hier nog de boventoon. Het duo blijft daar echter niet lang in hangen, want vervolgens duiken zij in de elektronische popmuziek. Nog steeds fluweelzacht, maar wel met een melancholisch randje. Julien Ehrlich en Max Kakacek schreven het album namelijk tijdens de coronapandemie in isolatie en focusten zich daarbij op liefdesverdriet en de eindigheid van het leven. Aan elk nummer kleeft daarom een bitterzoet randje. Hoewel het tempo nooit super hoog komt te liggen, weet het tweetal wel slim te spelen met verschillende gemoedstoestanden. Het bezwerende karakter van hun muziek zorgt ervoor dat je jezelf in Spark makkelijk kunt verliezen. (JvQ)