Dé vraag bij een nieuw album van Beth Orton is altijd: wat is deze keer het aandeel elektronica binnen haar zogenoemde ‘folktronica’? Door de jaren heen varieerden die porties van pakweg een kwart (op Daybreaker, in 2002 haar grootste commerciële succes, of op Kidsticks uit 2016) tot nul (op Sugaring Season uit 2012). Nadeel van die laatste mix is dat dan alleen Ortons charmante folkpop resteert. Mooi, maar met een zekere neiging tot saaiheid. Jammer genoeg lijdt deze tikkeltje jazzie opvolger van het puike Kidsticks ook aan dat euvel. Als de Britse singer-songwriter (1970) dan ook nog eens vermoeid klinkt, zoals met name in de laatste paar liedjes van Weather Alive, wordt luisteren bijna een opgave. Gelukkig staan daar minstens net zoveel mooie liedjes tegenover, maar alleen Fractals steekt er écht bovenuit. Daarin voorzien een ‘neo soul piano’, de saxofoon van Alabaster DePlume én een fijne dosis synthesizer Beth Ortons muziek van precies de juiste kruidenmix. (RME)