De gemaskerde metalband Slipknot draait al mee sinds 1995. Na de nodige wisselingen in bezetting en overleden bandleden kunnen we zo zoetjesaan spreken van een volwassen band. Vanaf het begin van hun succes stond de band onder contract hij het label Roadrunner , maar de band lijkt klaar om hun eigen pad te kiezen. Met The End, So Far houden ze zich keurig aan hun contractuele verplichtingen, maar na het uitbrengen van de plaat is de band weer helemaal onafhankelijk. Ondanks deze situatie klinkt het album totaal niet als een obligaat geproduceerd ‘moetje’. Integendeel, de band klinkt erg geïnspireerd. Het eerste nummer Adderall zet de luisteraar op het verkeerde been: in het nummer overheersen de donkere synthgeluiden en horen we zanger Corey Taylor zingen met een onverwacht cleane stem. Vanaf nummer twee zijn het dreunende gitaren en overspannen pompende drums die de klok slaan. Ook op deze plaat weet Slipknot het melodieuze en toegankelijke karakter van de vorige platen te behouden. Zo blijven deze heren in monsterlijke outfits toch nog aaibaar. (JV)